Hanneke Naterop

Beeldend kunstenaar Hanneke Naterop vertelt haar verhaal van het werken in lagen

Die ervaring die zit in je, dat is één laag. De tweede laag is “oh ik zie een leuke kleur, weet je wat, ik ga er wat mee doen”, en dan zit je zomaar met zo’n abstract achtergrond. Lijkt helemaal niets met elkaar te maken hebben. Het derde moment, die achtergrond die heb je, je hebt dat gevoel, vervolgens zie je een prachtig beeld buiten. Je maakt er een foto van en die heeft ook te maken met dat geluksgevoel, neem ik mee naar huis. Op een bepaald moment denk ik, hé die twee ga ik combineren. Vervolgens kan het nog zijn dat er ook nog een verhaal bij komt. Dat is bijvoorbeeld het geval met de Danseressen. Of dat er een deur is, ik heb bijvoorbeeld van die oude Spaanse deuren waar ik dat mee combineer en dan heb ik alweer vier of vijf lagen. Het geeft je de kans om op elk moment één of twee bepaalde lagen daarin te gaan. Ik hoor ook heel vaak terug van mensen die mijn werk hebben aangekocht dat het blijft veranderen en dat er ook hele rare dingen mee gebeuren.

Op dit moment kijk ik naar de tentoonstelling die binnenkort komt. Ik pak hier flink uit met waar ik de laatste tijd mee bezig ben geweest en ik heb het gevoel dat er langzaamaan dingen gaan stromen. Onlangs heb ik onverwachts eigenlijk, een aantal werken verkocht.
Hier laat ik een van de vele portretten zien die ik heb geschilderd. Dit portret is van de dochter van een vriendin van mij. Zij had zo’n prachtige donkere uitstraling in haar ogen en dat wilde ik in beeld brengen. Ik vond het ook leuk om het net iets groter dan werkelijkheid te doen. Uiteindelijk is dit doek naar Spanje geweest en heeft het meegedaan met Figurativas in 2013, en dat was een hele eer. Het geeft een goed beeld van hoe ik in die tijd met portretten omging, met de fijne detaillering en ook het licht. Ik ben later veel meer met de huid en meer met textuur gaan doen, maar ik ben nog steeds blij met dit werk.

Ik heb deze Spaanse deuren ontvangen en dan gaat er bij mij iets ratelen, wat gaat erop komen? Ik heb dan allerlei plannen en ontwerpen en zijn ze dat uiteindelijk dat geworden? Absoluut niet, het is volledig iets anders geworden. Op een gegeven moment heb je een stuk geschilderd en je gefocust op één ding en dat is het helemaal niet geworden. Maar aan de andere kant is er iets gebeurd en je denkt wow! Nu moet ik van koers veranderen, ok, dan gaan wij dat doen, zo gaat dat. Voor mij is het absoluut noodzakelijk om dingen te vernietigen, dat deed ik trouwens vroeger ook al. Als je ergens vast aan blijft houden, aan dat ene stukje, dan kan je jezelf gewoon op één of andere manier verliezen in het vasthouden van dat stukje en wordt het niets.

Hier zie je twee verhalen die bij elkaar zijn gekomen, twee beelden om een verhaal te duiden. Daarnaast gaat het over die schitteringen van dat wit en van die kleuren, dat dingen zichtbaar en niet zichtbaar zijn. een werveling van een soort dansachtige wereld. Uiteindelijk gaat het over het verhaal dat ik als klein meisje hoopte dat ik ’s morgens wakker zou worden als Barbie. Ik wilde Barbie worden want op de een of andere manier leek ik niet op haar. In mijn buitenwereld had ik besloten dat, als ik Barbie zou zijn, ik wél lief gevonden zou worden. Ik vond blijkbaar dat ik niet genoeg liefde kreeg in die tijd. Daar gaat dit schilderij over.

Ik ben altijd aan het denken, wat is nou het eerste dat dit schilderij heeft doen ontstaan. Het komt door twee dingen, als ik iets maak komt het van de zichtbare werkelijkheid en van de gevoelsmatige werkelijkheid, de ervaringen, het gevoel dat je hebt als je een gelukservaring hebt of als je bijvoorbeeld door de bossen wandelt, of een enorme regenbui na een prachtige zonnige dag hebt. Dan heb je een ervaring en daar heb ik beeld bij, daar zie ik zelfs een van sprankeling van licht en ga ik op zoek naar beelden die daar mee te maken hebben. Ik wil dat zichtbaar maken, dat is denk ik hoe het gaat.

Ik moest zoveel dingen opgeven om enigszins orde te krijgen. Wat je niet wil is een overkill aan informatie zodat het niet binnen kan komen. Ik ben diegene die het regisseert en stuurt en dan is het af en toe best wel lastig. Daarom werk ik ook wat langer aan mijn werk en ben ik niet in een keer klaar. Het was heel anders, maar op een gegeven moment heb ik dingen op moeten geven om een soort hiërarchie in het beeld te krijgen zodat de kijker gestuurd wordt naar het hoofdonderwerp en het tweede en de derde onderwerp.

Het werk dat ik nu laat zien is naar aanleiding van die sprankelende energie die ik zichtbaar wilde maken en waar later ook een beeld bij kwam. Met dit meisje was ik in het oude stadshuis gaan fotograferen. Dit meisje ken ik heel goed, het is de vriendin van mijn zoon. Een schattig maar ook prachtig meisje. Wij zijn samen door het gebouw heen gegaan en hebben een heerlijke middag gehad. Ik heb daar ook tekeningen van haar gemaakt en haar op die gouden ondergrond gezet. Ik vond dat het echt bij haar paste.

Ik durfde eigenlijk helemaal niet naar de Kunstacademie omdat iedereen tegen mij zei joh daar kan je geen geld mee verdienen. Ik zat het maar uit te stellen en op een gegeven moment was ik op de HAVO en dacht ik weet het echt niet, ik ga maar naar het Atheneum en daarna voor de veiligheid naar de Etaleur Academie. Daar werd ik niet aangenomen. Op twee kunstacademies wel, in Tilburg en in Den Bosch. Toen ben ik in het diepe gesprongen.

Ik begin nu vaak met volledig abstracte sprankeling van textuur en kleur en dan ga ik daar de vorm inzetten. Hier heb ik een verhalend schilderij, als ik er naar kijk heeft het, en dat heb ik ook gehoord van mensen, een vrij sombere uitstraling, maar voor mij was dat het eigenlijk niet. Schilderen is eigenlijk voor mij ook een verwerking van dingen en ik voel nu nog het verwerken van iets in mijn verleden dat ik loslaat en daar kwam dit beeld bij. Dit heb ik met heel veel emotie maar ook met heel veel plezier geschilderd.
Daar heb ik een strijd mee gehad, ik heb het deels op die manier gedaan dat ik ergens begon en dat er grote vlakken leeg waren.

Dit werk heb ik vrij kort geleden gemaakt. Dit was een van de eerst werken die ik op een Spaanse deur heb gemaakt. Je ziet dat het een deurtje is uit een oude Spaanse boerderij en die hebben al een natuurlijke sfeer. De volgende vraag voor mij is dan wat gaat er erop komen. Ik zat toen in de Corona tijd en het voelde allemaal zo benauwd en gevangen, dus wilde ik ook het vastzitten en de benauwdheid met de kleur rood, maar ook dat je bij elkaar zit, dat het muren zijn waar je tussen zit en tegelijkertijd dat je gefocust bent op jezelf en jezelf kunt ontdekken. Dit beeld verbeeldt dat en ik heb het ook in spiegelbeeld gedaan. Dat heeft meer te maken met het beeld zelf, dat het interessant was om die naast elkaar een spiegeling te geven, dat het ook tegelijkertijd een verband houdt met elkaar. Het verhaal herhaalt zich als het ware en je ziet dat ze dan net anders uit de verf komen. Ik vond het een goede test om te kijken wat kan ik met die deuren.

Het alleen figuratieve is niet de waarheid voor mij. Het is duizend en één lagen die baf! ieder moment bij elkaar komen. Daar word je mee overdonderd in de realiteit en dat wil ik laten zien. Ik wil niet één laagje eruit tillen ik wil ze allemaal laten zien, want zo is mijn ervaring. Ik wil eigenlijk vertellen wat ik meemaak.

Dit deurtje, ik heb er twee van, gaat over twee zusjes en hun vriendin. Ik ben ze bij elkaar aan het schilderen, want ze horen in deze deur. Hier staat het vriendinnetje aan de buitenkant en zij kijkt omhoog. Binnenin, dit is niet ingeschilderd, maar dat wordt de ruimte waarin zij in zit. Achter een raam zit zij naar buiten te kijken. Er komt een verhaal alleen al van die deur af en dat probeer ik hier weer te geven. Deze is er nog niet af dus kan er een heleboel aan toon nog veranderen en daar neem ik lekker de tijd voor.

Het was de enige plek waar ik altijd gelukkig was, daar was ik gelukkig! Als ik iets maak dan ben ik gelukkig. Het geluk dat zoek je op en dat wil ik ook delen. Ik maak geluk, ik ben gelukkig dus ik deel het ook.


Geverifieerd door MonsterInsights