Beeldend kunstenaar Herma Kampschuur heeft veel meegemaakt in haar leven.

Beeldend kunstenaar Herma Kampschuur heeft veel meegemaakt in haar leven. Dit laat zij ons zien in haar werk dat in haar atelier hangt. Haar atelier is te vinden aan de Werf in Alphen aan den Rijn.

Ik ben autodidact. Dit is mijn atelier, cursusruimte en galerie. Ik zit hier sinds november vorig jaar. Ik vind het helemaal geweldig. Ik heb als kind veel geschilderd en getekend. Toch ben ik de verpleging in gegaan en is het tekenen en schilderen verwaterd. Op latere leeftijd heb ik dat weer opgepakt. Ik begon in de keuken te schilderen, daarna in een blokhut en huurde antikraak ruimtes. Ik begon met één cursist en dat is uitgelopen naar 4 keer in de week cursus geven, iets dat ik erg graag doe en naast mijn eigen werk maken.

Ik ben in Nieuw Zeeland geboren, mijn ouders zijn geëmigreerd na de oorlog. Ik was 11 toen ze zijn teruggekomen naar Nederland. We hebben in Voorschoten gewoond. Daarna begon ik in het AZL met de opleiding verpleegkunde en ging in Leiden intern wonen. Daarna ben ik naar Wassenaar gegaan om in de Ursulakliniek de B-opleiding psychiatrie te doen. Naar Den Haag verhuisd, in Scheveningen gewoond en nu al 27 jaar in Alphen.

Ik weet niet waarom het schilderij waar ik nu mee bezig ben mij op een of andere manier trekt. Ik ben nooit in Tibet geweest, maar toch een beetje de sfeer die eromheen hangt, de rust die het geeft. Het spirituele dat in het Boeddhisme zit trekt mij heel erg aan. Ik doe wat ik niet laten kan, zo zie ik het eigenlijk. Het zit in me en het moet er gewoon uitkomen.

De monnik inspireerde mij, hem vond ik heel mooi. De intentie die je in het gezicht ziet. Dan ga ik zoeken wat past er nog meer bij en dat zet ik dan heel snel op. Daarna laat ik het gaan en dan is het de kunst om het tot een geheel te laten komen. Sommige onderdelen zijn dan vast en de rest gebeurt gewoon. Dan moet je het loslaten en zit je in je creatieve proces.

Herma laat een aantal werken zien:
Hier ben ik nog mee bezig. Dit is een Helleborus bloem, dat is een beetje dezelfde kleur als in een ander schilderij waar ik nu aan werk. Hier zien wij een schilderij van een Tibetaanse monnik, die aan het mediteren is, zijn oogjes een beetje geknepen, dat vond ik heel grappig, dus dat is de reden waarom ik dat heb gedaan. Boven is een Orchideebloem en daaronder een Magnolia tak. Als je naar, de achtergrond kijkt zie je dat die helemaal egaal is. Dat zou ik nu niet meer zo doen. Het is goed als je naar je oude schilderijen kijkt, dan zie je dat je het nu anders zou doen. Dingen veranderen. Ik kan abstract wel mooi vinden van een ander, dan denk ik “wat mooi zeg,” maar van mijzelf vind ik het niet mooi. Nu nog niet hè. Ik dwaal weleens af en toe een klein beetje af, net als met die vogel op dit schilderij. Die is gewoon zo ontstaan, wat daar achter zit weet ik niet.

Het is een enorme uitlaatklep voor mij. Het geeft ontspanning en als ik me minder voel ga ik achter mijn ezel staan dan is het helemaal weg. Het is enorm creatief, wat wil je nog meer? Je creëert, dat vind ik gewoon heel fijn. Het les geven hoort er ook bij, dat geeft ook veel voldoening als leerlingen zeggen: “ik had nooit gedacht dat ik dat kon,” dat vind ik geweldig.

Herma laat werken van cursisten zien. Hier heb je een voorbeeld, de latere fase, al een stuk verder. Je ziet hoe het zich ontwikkelt. (laat schilderij zien)
Dit is het eindresultaat van een van de cursisten dat deze de week afgekomen is. Het is een samenspel van wat zij mooi vinden, wat ik denk wat werkt wel en wat niet. Met iedere cursist ga ik anders om. De ene is heel snel tevreden, de andere is niet zo snel tevreden, het is eigenlijk een spel.
Ze werken laag over laag, eerst met een dun laagje en daarna een dikkere laag. Zo wordt het eigenlijk opgebouwd. Wij proberen van boven naar beneden te werken omdat olieverf heel langzaam droogt. Anders zit je met je handen in de verf en gaat het alle kanten op, dus dat proberen wij ook altijd. Het is vooral doen en niet teveel nadenken want als je er al te lang over nadenkt ga je blokkeren. Dat is ook als je té goed wilt schilderen, dat merk ik ook met cursisten. Als je het té goed wil doen dan ga je verkrampen en lukt het juist niet. Het is gewoon loslaten, laten gaan, techniek een heel stuk, maar ook het proces, de weg daar naar toe is ook belangrijk. Je moet er ook een beetje plezier in hebben. Als je maar doorgaat, doorgaat en oefent, oefent, oefent, dan komt het gewoon. Dat vind ik zo fijn met les geven, wat ik heb geleerd hoeven zij niet meer uit te proberen. Dat moeten ze eigenlijk wel maar ik kan ze tips geven. Dan zeg ik, als je het zó doet dan gaat het nog beter, dat is heel leuk. Die frustratie herken ik ook, het gaat niet zoals je wilt of het duurt te lang, dat soort dingen. Echt onzeker ben ik nooit geweest. Ik heb wel vaak dat ze op de website kijken en denken van, nou daar zou ik mij thuis bij voelen. Respect voor anderen, hoe je met anderen omgaat, luisteren is ook heel belangrijk, en aandacht.


Geverifieerd door MonsterInsights